Z historii pieniądza międzynarodowego

Pieniądz narodowy jest środkiem ułatwiającym zawieranie transakcji na rynku krajo-wym i środkiem gromadzenia wartości (oszczędności) oraz służy do regulowania różnego rodzaju zobowiązań finansowych, powstałych zarówno wobec instytucji publicznych, jak i osób prywatnych.

Pieniądz międzynarodowy jest niezbędny do prowadzenia handlu międzynaro-dowego (eksportu i importu) i przepływu pieniądza z jednego kraju do drugiego w formie pożyczek, inwestycji, czy też regulowania należności.

Pieniądz narodowy może spełniać funkcje pieniądza międzynarodowego pod wa-runkiem, że zapewniona zostanie jego wymienialność bądź na złoto, bądź też na waluty innych krajów po realnym kursie wymiennym.

Od czasu wojen napoleońskich do wybuchu I wojny światowej międzynarodowy system monetarny stopniowo ewoluował w kierunku waluty papierowej wymienialnej na zioto i osiągnął swój szczytowy rozwój około 1880 r. Pod przewodnictwem W. Brytanii funt szterling funkcjonował jako główna waluta w międzynarodowym mechanizmie finansowym. Początkowo rosnąca podaż złota była wystarczającym zabezpieczeniem wymienialności banknotów na złoto i utrzymania w skali międzynarodowej pełnego zaufania do funta szterlinga. W miarę rosnących obrotów krajowych i zagranicznych, mimo największych wysiłków Banku Anglii, a także innych banków centralnych, nie zdołano zapewnić płynnej wymienialności banknotów na złoto, co doprowadziło do różnych zaburzeń w stosunkach gospodarczych w postaci rosnących wahań cen oraz wahań w zatrudnieniu.

Okres I wojny światowej spowodował zawieszenie wymienialności pieniądza pa-pierowego na złoto w wielu krajach uczestniczących w tej wojnie. Inflacja pieniądza pa-pierowego stała się dla rządów jednym z wygodnych środków finansowania ciężaru zbrojeń i pokrywania kosztów prowadzonej wojny.