W krajach słabo rozwiniętych występuje ostry konflikt między rozbudzonymi aspira-cjami konsumpcyjnymi a niezwykle ograniczonymi możliwościami ich zaspokojenia. Jedyna droga złagodzenia i rozwiązania tego konfliktu prowadzi przez długofalowy roz-wój gospodarczy.
Różne przyczyny złożyły się na to, iż wiele krajów współczesnego świata z ogrom-nym opóźnieniem wchodzi na drogę rozwoju. Wśród czynników opóźniających niemałą rolę odegrał system kolonialny, jaki ukształtował się w XIX i pierwszej połowie XX w. Większość obecnie zacofanych krajów stanowiła w przeszłości posiadłości takich państw, jak: Hiszpania, Anglia, Francja, Holandia, Belgia i Portugalia. Kraje te eksploatowały zasoby naturalne krajów uzależnionych i w ten sposób przyspieszały własny rozwój gospodarczy i technologiczny. Równocześnie zapewniały one sobie w ten sposób korzystny rynek zbytu, który sprzyjał rozwojowi produkcji na wielką skalę, przyspieszał mechanizację i zwiększał wydajność pracy.
Po II wojnie światowej wszystkie byłe kraje kolonialne uzyskiwały stopniowo nie-podległość, ale nadal znaczna ich część pozostała uzależniona ekonomicznie od wysoko rozwiniętych metropolii. Mimo korzystnych zmian politycznych, dokonany postęp ekonomiczny okazał się niewystarczający do zmniejszenia dystansu dzielącego kraje zacofane od krajów wysoko rozwiniętych. W tych warunkach zrodziła się teoria wiel-kiego pchnięcia. Zawiera ona propozycję wyjścia z zaklętego kręgu zacofania i ubó-stwa przez masową ekspansję inwestycyjną finansowaną zarówno ze środków własnych, jak i ze źródeł zagranicznych.
Leave a reply