Dewaluacja waluty krajowej stosowana jest także w tych rozwiniętych krajach świata, które mają poważniejsze deficyty w bilansie płatniczym. Dewaluacja jest decyzją banku centralnego dokonaną w porozumieniu z rządem danego kraju o oficjalnym podwyższeniu kursu walut obcych, co jest równoznaczne z deprecjacją waluty krajowej. Jest ona stosowana tylko w przypadku obowiązywania kursu stałego.
Stałe kursy walut wprowadzono w 1945 r. w tych krajach, które na mocy porozu-mienia zawartego w Bretton Woods (USA) wprowadziły zewnętrzną wymienialność walut krajowych. System kursów stałych udało się utrzymać przez 25 lat. Od początku lat siedemdziesiątych kraje stosujące zewnętrzną wymienialność waluty przeszły na kurs piynny . W wielu innych krajach, w których wymienialność ma charakter we-wnętrzny, prowadzona jest polityka względnie stałego kursu dewaluowanego okresowo w zależności od stopnia deficytu bilansu płatniczego.
Przy piynnym kursie walut państwo nie dewaluuje waluty krajowej, lecz mecha-nizm rynku walutowego niemal codziennie, za pośrednictwem zmiany relacji popytu do podaży walut obcych, koryguje kurs waluty, który jest ogłaszany we wszystkich bankach i kantorach wymiany. W jego czystej postaci nie istnieje potrzeba interwencji rządu na rynku walutowym. Możliwe są przy tym niewielkie różnice kursu walut w ban-kach państwowych, bankach komercyjnych lub prywatnych kantorach wymiany jako wyraz działania konkurencji na rynku walutowym.
Leave a reply