„Kryzysową” koncepcję przekształceń organizacyjnych zarysował L.E. Greiner [Greiner, 1972], Według niego, w pierwszej fazie istnienia organizacji jej wzrost dokonuje się głównie za sprawą przedsiębiorczości i talentów organizatorskich jej szefa-właściciela. W' pewnym momencie nie jest on już jednak w stanie osobiście koordynować i kontrolować pracy coraz większej liczby pracowników. Nowe problemy zaczynają przerastać jego możliwości, a jednocześnie ciągle nie jest skłonny do delegowania swoich dotychczasowych uprawnień. Jeśli nie dostrzeże w porę tych zagrożeń i nie odpowie na nie, może doprowadzić do upadku firmy. Jest to kryzys przywództwa.
W organizacjach, którym udało się przetrwać ten kryzys albo następowało pokojowe przekazanie władzy przez właściciela w ręce zawodowych kie- równików, albo dokonywało się to drogą „przewrotu pałacowego”. Spektakularnym tego przykładem było odebranie władzy nad imperium samochodowym Forda jego założycielowi, właścicielowi i prezesowi w jednej osobie – Henry’emu I Fordowi przez wnuka, też zresztą Henry’ego. Jednak nowy szef imperium nie objął władzy po to, by samemu zarządzać, ałe zatrudnił w tym celu menedżerów.
Charakterystyczne dla drugiego etapu rozwoju organizacji scentralizowanie struktur i sformalizowanie sztywnych zasad funkcjonowania prowadzi przy dalszym wzroście organizacji do nowych problemów na tle braku autonomii kierowników niższych szczebli zarządzania. Centralnie podejmowane decyzje stają się często spóźnione i oderwane od rzeczywistości. Biurokratyczne zasady uniemożliwiają ich korygowanie na niższych poziomach zarządzania, gdzie znajomość realiów jest z reguły lepsza. Organizacja coraz gorzej i wolniej reaguje na zmiany zachodzące w jej otoczeniu, traci bezpowrotnie wiele szans, spada jej efektywność.
Leave a reply