W okresie międzywojennym polityka osłony socjalnej praktycznie nie występowała bądź miała charakter doraźnej charytatywnej pomocy dla bezrobotnych i bezdomnych. Po II wojnie światowej nastąpił znaczny wzrost wydatków na osłonę socjalną. Na tym tle zaczął narastać konflikt między ludnością zawodowo czynną a ludnością zawodowo bierną lub też między pracownikami wysoko zarabiającymi a pracownikami nisko za-rabiającymi lub żyjącymi z zasiłków i zapomóg. Biedniejsi są zainteresowani dalszym zwiększaniem transferów dochodów w celu poprawienia ich trudnej sytuacji materialnej, zaś bogatsi uważają, że program socjalnej pomocy rozwija się ich kosztem.
Istnieją również ekonomiczne konsekwencje rozbudowy programu ochrony socjal-nej. Rozbudowane zasiłki dla bezrobotnych zmniejszają podaż siły roboczej, jak również obniżają motywacje do pracy wśród zatmdnionych, co odbija się niekorzystnie na wydajności pracy. Rosną z tego tytułu dodatkowe koszty produkcji, co zmniejsza zdolność konkurencyjną firm krajowych na rynkach międzynarodowych. Pojawia się błędne kolo, które zaczyna się od wzrostu wydatków na ubezpieczenia społeczne, prowadzi przez wyższe koszty produkcji, spadek rentowności i wzrost bezrobocia, i tym samym do dalszego wzrostu wydatków społecznych. Dlatego w wielu krajach już w latach osiemdziesiątych podjęte zostały wysiłki zmierzające do większej kontroli wydatków na cele zabezpieczenia społecznego i relatywnego zwiększenia wynagrodzeń pracowników zawodowo czynnych.
Chociaż w krótkim okresie wydatki na zabezpieczenie społeczne stanowią rodzaj stabilizatora koniunktury, to w długim okresie polityka socjalna państwa działa desta-bilizująco, gdyż zmniejsza możliwości podaży pracy oraz motywację do wysokiej aku-mulacji.
Leave a reply