Warunkiem koniecznym, choć nie wystarczającym, utrzymania ciągłości funkcji zarządzania i spełniających ją organów jest to, by istniał wyodrębniony z otoczenia obiekt zarządzania (organizacja lub jej część) i by elementy tego obiektu odpowiadały na impulsy ośrodka kierowniczego. Warunek ten speł- niony jest wówczas, gdy organizacja zdolna jest do formułowania celów i powodowania ich realizacji. W przypadku przedsiębiorstwa chodzi tu
– 0 zdolność do generowania zysku oraz formułowania i realizacji celów dotyczących konkretnych kierunków i sposobów działania, np. uruchamiania produkcji nowych wyrobów, penetracji nowych rynków itp.
March i Simon [March, Simon, 1993] rozumieją organizację formalną jako system koordynacji działań jednostek i grup, które różnią się preferencjami, dostępną im informacją, interesami, posiadaną wiedzą oraz kwalifikacjami.
Istotą zarządzania jest więc panowanie nad różnorodnością i przekształcanie potencjalnego konfliktu we współpracę. Współpraca, która zmierza do zapewnienia organizacji przetrwania i rozwoju, dotyczy nie tylko jej wnętrza, ale także i partnerów znajdujących się na zewnątrz.
Takim właśnie dążeniem do przekształcenia konfliktu we współpracę podyktowane było uspokajające działanie Sęka na burzliwym posiedzeniu kierownictwa „Automatyki”, na które się spóźnił. Działanie to miało bardzo konkretny wymiar i wyraziło się w: spacyfikowaniu kłótni, wyraźnym określeniu zadania dla kierownika działu zaopatrzenia Smoleńskiego i powiązaniu tego zadania z sankcjami oraz powołaniu komisji z konkretnym zadaniem (grupy zadaniowej), w skład której weszli zwaśnieni członkowie kierownictwa i której przewodniczyć miał sam szef.
Leave a reply