Bezrobocie i jego skutki społeczne

Bezrobocie frykcyjne obejmuje tę grupę osób, która ze względu na stan zdrowia fizycznego i psychicznego nie może znaleźć odpowiedniej dla siebie pracy. Do tej ka-tegorii zalicza się także tych pracowników, którzy przejściowo nie mogą znaleźć pracy ze względu na zmianę zawodu.

Bezrobocie strukturalne wynika z rozbieżności struktury popytu na pracę i struk-tury jej podaży z punktu widzenia wymaganych kwalifikacji pracy. Dotyczy ono także strukturalnych zmian gospodarki narodowej, w wyniku których upadają pewne dzie-dziny produkcji i zwalniani z nich pracownicy ze względu na wiek lub szczególny cha-rakter kwalifikacji nie mogą znaleźć pracy. Bezrobocie strukturalne może wynikać rów-nież z ogólnego niedorozwoju gospodarczego i niemożności stworzenia niezbędnej liczby stanowisk pracy dla wszystkich zdolnych i chętnych do pracy. Ten rodzaj bezrobocia występuje w skali masowej w krajach słabo rozwiniętych pod względem gospodarczym.

Bezrobocie koniunkturalne spowodowane jest niedostatkiem globalnego popytu i spadkiem produkcji oraz zwalnianiem części, w szczególności mniej wykwalifiko-wanych pracowników. Jest to wielkość płynna, gdyż w fazie ożywienia gospodarczego, a tym bardziej wysokiej koniunktury ten rodzaj bezrobocia znacznie się kurczy, a nawet może spaść do zera.

W latach trzydziestych, zwłaszcza w pierwszej połowie, bezrobocie było najważ-niejszym problemem społecznym. Obejmowało ono nawet w najbardziej rozwiniętych krajach od 20 do 25% zasobów siły roboczej .

Po II wojnie światowej, a przede wszystkim w latach sześćdziesiątych i siedem-dziesiątych, bezrobocie zmalało tak poważnie, iż wielu ekonomistów uznało ten stan za pełne zatrudnienie.