Najbardziej charakterystyczną cechą krajów słabo rozwiniętych jest mała ilość dóbr ka-pitałowych nie pozwalająca na pełne zatrudnienie siły roboczej i wykorzystanie posia-danych zasobów naturalnych. Metody gospodarowania są prymitywne, a narzędzia pra-cy i wyposażenie – skąpe. Import nowoczesnego sprzętu napotyka ograniczenia spowo-dowane brakiem środków dewizowych, a także niedostatecznym popytem.
W krajach rozwijających się występują enklawy nowoczesnego przemysłu nastawionego głównie na eksport, który z reguły jest kontrolowany przez kapitał zagraniczny. Dominującą pozycję zajmuje jednak sektor tradycyjny, pracochłonny, posługujący się niekiedy nawet bardzo prymitywną techniką produkcji i nakierowany na zaspokojenie rynku rrąjowego. Produkcja zorganizowana jest w małych zakładach, prymitywnie zarządzanych, ze słabo rozwiniętym podziałem pracy. Często robotnicy wykonują czynności zwią- zant ze wszystkimi etapami procesu przetwórczego. To wszystko powoduje, że wydajność pracy jest niska, zarobki są skromne, a nadwyżka ekonomiczna jako źródło zysku właściciela i źródło dochodów budżetu państwa jest stosunkowo niewielka.
Niski jest też przeciętny poziom wykształcenia społeczeństwa. Znaczna część do-rosłej ludności nie umie pisać ani czytać, co jest jedną z przyczyn wysokiego bezrobocia. Analfabetę bowiem można zatrudniać jedynie do prac najprostszych, usługowych. Robotnicy z elementarnym wykształceniem, zatrudnieni przy bardziej nowoczesnych maszynach, nie są w stanie osiągnąć wysokiej wydajności i jakości produkcji.
Leave a reply