Model wzrostu gospodarczego E. Domara
W 1947 r. amerykański ekonomista Evsey Domar, opierając się na teorii Keynesa, skonstruował inny model wzrostu gospodarczego . W przeciwieństwie do modelu Hai- roda uwzględnił on zarówno popytowy, jak i podażowy aspekt nakładów inwestycyj-nych. Popytowy aspekt związany jest z wydatkami inwestycyjnymi, które tworzą rynek zbytu na dobra inwestycyjne. Te wydatki po pewnym okresie zwiększają jednak zdolności produkcyjne gospodarki narodowej i tym samym tworzą możliwości zwięk-szenia podaży produkcji. W swoich teoretycznych rozważaniach przyjmuje on założe-nie, że skłonność do oszczędzania jest stała i gospodarka narodowa w punkcie wyjścio-wym funkcjonuje w warunkach pełnego zatrudnienia i pełnego wykorzystania zdolności produkcyjnych. Stawia on wówczas pytania, jak powinny rosnąć inwestycje, a wraz z nimi i dochód narodowy, aby rosnące zdolności produkcyjne dzięki tym inwestycjom mogły być nadal w pełni wykorzystane? W swoim rozumowaniu nie uwzględnia on ani salda handlu zagranicznego, ani wydatków rządowych, a koncentruje się na analizie dwoistego charakteru wydatków inwestycyjnych.
Kąt nachylenia linii Ex, E2, E3, EĄ do osi Y wyraża stosunek nakładów inwesty-cyjnych do przyrostu dochodu narodowego. Stosunek ten jest miarą krańcowego współ-czynnika kapitałochłonności produkcji k, a jego odwrotność jest potencjalną produk-cyjnością inwestycji, co można zapisać w postaci = 5 = ctg 7.
Przy dochodzie narodowym Yi gospodarka znajduje się w stanie równowagi przy pełnym zatrudnieniu i pełnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych. Wówczas /[ = Osl. Te rozmiary inwestycji pomnożone przez ctg 7 powiększają zdolności produkcyjne gospodarki narodowej, które będą wykorzystane pod warunkiem, że nastąpi przyrost wydatków inwestycyjnych Al reprezentowanych odcinkiem ijOs2 ¦ Wówczas nakłady inwestycyjne w rozmiarach I2 zrównają się z oszczędnościami Os2. Inwestycje