Powstanie nawisu petrodolarowego
W latach sześćdziesiątych zaczęła rozkwitać gospodarka zachodnioniemiecka, która dzięki rosnącej nadwyżce bilansu handlowego nagromadziła duże rezerwy finansowe obcych walut, lokowane w bankach. Rezerwy dewizowe zostały znacznie zwiększone na skutek rosnącego napływu depozytów z krajów eksportujących ropę.
W 1973 r. OPEC4 zwiÄ™kszyÅ‚a czterokrotnie ceny ropy naftowej. StrumieÅ„ petro- dolarów napÅ‚ywaÅ‚ tak szybko, iż niektóre eksportujÄ…ce ropÄ™ kraje nie zdążaÅ‚y go wyda-wać w caÅ‚oÅ›ci na cele konsumpcyjne i rozwojowe (a w przypadku Iranu i Libii – także na zbrojenia). GromadziÅ‚a siÄ™ z roku na rok coraz wiÄ™ksza nadwyżka petrodolarów, którÄ… za okres 1973-1980 szacowano na sumÄ™ 357 mld doi. PowstaÅ‚o w ten sposób nowe obfite źródÅ‚o funduszy kredytowych i wielkie banki ponadnarodowe rozpoczęły nowÄ… politykÄ™ w Å›wiatowej gospodarce. WypÅ‚acajÄ…c procenty od depozytów, szukaÅ‚y one in-tensywnie klientów na kredyty.
Rozwijająca się recesja w gospodarce światowej, spowodowana między innymi szokowym wzrostem cen ropy naftowej, ograniczyła wydatki na nowe inwestycje i na-wet największe korporacje międzynarodowe nie były w stanie zyskownie wchłonąć tak dużej nadwyżki wolnych kapitałów.