Powstanie nawisu petrodolarowego

W latach sześćdziesiątych zaczęła rozkwitać gospodarka zachodnioniemiecka, która dzięki rosnącej nadwyżce bilansu handlowego nagromadziła duże rezerwy finansowe obcych walut, lokowane w bankach. Rezerwy dewizowe zostały znacznie zwiększone na skutek rosnącego napływu depozytów z krajów eksportujących ropę.

W 1973 r. OPEC4 zwiększyła czterokrotnie ceny ropy naftowej. Strumień petro- dolarów napływał tak szybko, iż niektóre eksportujące ropę kraje nie zdążały go wyda-wać w całości na cele konsumpcyjne i rozwojowe (a w przypadku Iranu i Libii – także na zbrojenia). Gromadziła się z roku na rok coraz większa nadwyżka petrodolarów, którą za okres 1973-1980 szacowano na sumę 357 mld doi. Powstało w ten sposób nowe obfite źródło funduszy kredytowych i wielkie banki ponadnarodowe rozpoczęły nową politykę w światowej gospodarce. Wypłacając procenty od depozytów, szukały one in-tensywnie klientów na kredyty.

Rozwijająca się recesja w gospodarce światowej, spowodowana między innymi szokowym wzrostem cen ropy naftowej, ograniczyła wydatki na nowe inwestycje i na-wet największe korporacje międzynarodowe nie były w stanie zyskownie wchłonąć tak dużej nadwyżki wolnych kapitałów.