Pierwsze kroki w kierunku integrowania krajów zachodnioeuropejskich po II wojnie światowej podjęto na konferencji w Paryżu w 1947 r., na której przedstawiciele 16 państw powołali komitet Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej do opracowania wspól-nego programu odbudowy gospodarczej zniszczonej Europy i możliwości korzystania z pomocy amerykańskiej w ramach planu Marshalla.
W 1949 r. 10 państw europejskich powołało Radę Europy wraz ze Zgromadzeniem Konsultacyjnym i Radą Ministrów. W wyniku osiągniętego porozumienia w 1950 r. kraje te powołały do życia Europejską Unię Płatniczą jako centralną izbę clearingową w celu ułatwienia zawierania wielostronnych transakcji i dokonywania wzajemnych rozliczeń oraz płatności. Ten wielostronny system rozliczeń międzynarodowych po-wiązano z „kodeksem liberalizacji”, przewidującym kolejne kroki na drodze do znie-sienia ograniczeń ilościowych (tzw. kwot) importu w krajach członkowskich.
W traktacie paryskim z 1951 r. następujące kraje ustanowiły Europejską Wspól-notę Węgla i Stali: Francja, RFN, Włochy, Belgia, Luksemburg i Holandia. W wyniku tego porozumienia zniesione zostały kwoty i cła importowe na węgiel, radę żelaza, złom i stal.
Te same kraje w 1957 r. powołały do życia Euratom, czyli Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, zajmującą się regulowaniem produkcji energii atomowej oraz organizowaniem wspólnych przedsięwzięć na tym polu.
Stopień współpracy gospodarczej wymienionych sześciu krajów był już na tyle zaawansowany, iż w 1957 r. mogły one podpisać w Rzymie traktat, w wyniku którego ustanowiono Europejską Wspólnotę Gospodarczą (znaną pod angielskim skrótem EEC i polskim EWG). Miała ona na celu stopniową redukcję, a w perspektywie zniesienie wszystkich ceł handlowych w obrocie między krajami członkowskimi, prowadzenie wspólnej polityki celnej dotyczącej importu towarów z innych krajów oraz swobodny przepływ siły roboczej i kapitału w ramach Wspólnoty.
W 1965 r. nastąpiło połączenie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, Euratomu i Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej wraz z przyjęciem nowej nazwy – Wspólnota Europejska.
W 1968 r. po zniesieniu wszystkich ceł wewnętrznych i ograniczeń w handlu pro-duktami nierolniczymi, Wspólnota Europejska stała się pełną unią celną.
O trudnościach wstąpienia do EWG świadczy fakt, że Wielka Brytania zaczęła ubiegać się o członkostwo już od 1960 r., a została przyjęta na członka dopiero w 1973 r. po akceptacji Francji dokonanej w wyniku powszechnego referendum. Decyzje o przy-jęciu jakiegokolwiek kraju do EWG muszą być podejmowane jednomyślnie.
Z Irlandią, Danią i Norwegią negocjacje trwały prawie 10 lat, a głównym przedmio-tem sporu były sprawy związane z importem i ekspotem produktów rolnych oraz po-ziomem ich cen. Po 10 latach rokowań przystąpiła do EWG Portugalia i Hiszpania. Z tych krajów obawiano się zalewu tanich win, oliwy i żywności na rynki EWG. Dopiero w 1981 r. przyjęta została do EWG Grecja, zaś Turcji i Maroku, mimo usilnych starań, nie udało się do tej pory wstąpić do EWG. Uznano bowiem, że kraje te są zbyt biedne, aby mogły sprostać wymaganiom polityki prowadzonej przez Wspólnotę.
Leave a reply