Popyt na pieniądz transakcyjny reprezentowany jest pionowym odcinkiem ab na krzywej popytu Lj. Jest on niezależny od poziomu stopy procentowej r. Przyjmuje się tu założenie, że dochód narodowy YQ jest wielkością stałą. W przypadku gdy dochód narodowy rośnie i wzrasta suma zawieranych transakcji, rośnie popyt na pieniądz transakcyjny i wówczas pionowy odcinek krzywej L{, a wraz z nim cala krzywa Lj przesuwa się odpowiednio na prawo na pozycję L9.
W przypadku gdy podaż pieniądza MS | jest mniejsza niż popyt na pieniądz transakcyjny przy stałym dochodzie narodowym YQ, oznacza to, że krzywa popytu nie przecina się w żadnym punkcie z krzywą podaży. Wówczas nie można wyznaczyć stopy procentowej równoważącej popyt na pieniądz z jego podażą. Dlatego każdy wzrost podaży pieniądza będzie wchłonięty przez zasoby zgromadzone z motywu transakcyjnego i ostrożności .
Odcinek poziomy cd funkcji popytu na pieniądz ilustruje tzw. puiapkę płynności. Charakteryzuje się ona tym, że stopa procentowa osiąga najniższy możliwy poziom. Wówczas ani wzrost, ani zmniejszenie podaży pieniądza M53 nie zmieniają stopy procentowej. Polityka pieniężna banku centralnego wpada zatem w pułapkę płynności, co pozbawia bank możliwości skutecznego oddziaływania na inwestycje i inne wielkości realne. Wówczas podmioty gospodarcze nie uczestniczą w grze spekulacyjnej na rynku papierów wartościowych, lecz posiadany pieniądz tezauryzują. Bardzo niska sto- pa procentowa od depozytów terminowych doprowadziła do bardzo wysokiego kursu obligacji skarbowych, po którym nie ma chętnych do ich nabycia. Jest to zjawisko mało prawdopodobne, ale w teoretycznych rozważaniach rozpatrywane jest jak przypadek ekstremalny.
Leave a reply