Koniec wielkiego kryzysu nie przynosi uspokojenia. W 1931 r. dochodzi do kolejnego, trzeciego już w tak krótkim czasie, głębokiego załamania niemieckiego systemu bankowego. Wywołane zostało przez zakłócenia płynności płatniczej wielkiego Darmstaedter Bank, powodując łańcuch perturbacji płatniczych w całych Niemczech. W związku z tą sytuacją giełda zostaje zamknięta, otworzono ją po miesiącu, jak się jednak okazuje – na krótko. Zaraz potem następuje kryzys funta szterlinga, prowadzący do załamania ogólnoeuropejskiego rynku walutowego. Znowu, prawie przez rok, giełda jest zamknięta. Najsilniejszym jednak ciosem jest wprowadzona przez rząd faszystowski reforma w 1934 r.
Narodowosocjalistyczni przywódcy, mimo spektakularnego flirtu z wielkimi przemysłowcami, zachowali w swoim programie dwa istotne elementy tradycji socjalistycznej, mianowicie dążenie do planowego charakteru gospodarki oraz administracyjny etatyzm. Przejawiało się to administracyjnym sterowaniem zaopatrzeniem w strategiczne surowce i towary oraz zanikiem wszelkiej demokracji wybieralności ciał decyzyjnych. Ustał więc ruch na giełdzie towarowej, zarząd giełdy przestał być wybieralny, na rzecz mianowania, maklerzy stali się bezpośrednio odpowiedzialni za kursy.
Okres wojny przynosi dalsze ograniczenia, całkowity jednak upadek giełdy berlińskiej nastąpił po kapitulacji Niemiec. Zgromadzone w izbie depozytowej papiery wartościowe zostały rozgrabione lub zniszczone. Zerwana więc została prawie trzechsetletnia ciągłość podstawowej funkcji giełdy, jaką jest zgodne z prawem przenoszenie praw własności aroirów kapitałowych.
Leave a reply