PO WIELKIM KRYZYSIE – CIÄ„G DALSZY
Koniec wielkiego kryzysu nie przynosi uspokojenia. W 1931 r. dochodzi do kolejnego, trzeciego już w tak krótkim czasie, gÅ‚Ä™bokiego zaÅ‚amania niemieckiego systemu bankowego. WywoÅ‚ane zostaÅ‚o przez zakłócenia pÅ‚ynnoÅ›ci pÅ‚atniczej wielkiego Darmstaedter Bank, powodujÄ…c Å‚aÅ„cuch perturbacji pÅ‚atniczych w caÅ‚ych Niemczech. W zwiÄ…zku z tÄ… sytuacjÄ… gieÅ‚da zostaje zamkniÄ™ta, otworzono jÄ… po miesiÄ…cu, jak siÄ™ jednak okazuje – na krótko. Zaraz potem nastÄ™puje kryzys funta szterlinga, prowadzÄ…cy do zaÅ‚amania ogólnoeuropejskiego rynku walutowego. Znowu, prawie przez rok, gieÅ‚da jest zamkniÄ™ta. Najsilniejszym jednak ciosem jest wprowadzona przez rzÄ…d faszystowski reforma w 1934 r.
Narodowosocjalistyczni przywódcy, mimo spektakularnego flirtu z wielkimi przemysłowcami, zachowali w swoim programie dwa istotne elementy tradycji socjalistycznej, mianowicie dążenie do planowego charakteru gospodarki oraz administracyjny etatyzm. Przejawiało się to administracyjnym sterowaniem zaopatrzeniem w strategiczne surowce i towary oraz zanikiem wszelkiej demokracji wybieralności ciał decyzyjnych. Ustał więc ruch na giełdzie towarowej, zarząd giełdy przestał być wybieralny, na rzecz mianowania, maklerzy stali się bezpośrednio odpowiedzialni za kursy.
Okres wojny przynosi dalsze ograniczenia, całkowity jednak upadek giełdy berlińskiej nastąpił po kapitulacji Niemiec. Zgromadzone w izbie depozytowej papiery wartościowe zostały rozgrabione lub zniszczone. Zerwana więc została prawie trzechsetletnia ciągłość podstawowej funkcji giełdy, jaką jest zgodne z prawem przenoszenie praw własności aroirów kapitałowych.