Profile ryzyka

Przedstawione profile ryzyka dla każdej z możliwych strategii pokazują, że najbardziej ryzykowną, ale jednocześnie dającą możliwość osiągnięcia najwyższych korzyści w sprzyjających warunkach, jest strategia ceny wysokiej. Również znacznym ryzykiem strat, tyle że dużo niższym, obarczona jest strategia ceny niskiej. W dodatku przy strategii tej, nawet w najbardziej sprzyjających warunkach, zyski będą tylko na granicy opłacalności produkcji.

Najlepszą relację korzyści i pewności ich osiągnięcia daje zastosowanie strategii ceny średniej. Decydent nieskłonny do ryzyka lub nie mogący zaakceptować zbyt wysokiej straty powinien w tym przypadku ustalić cenę na średnim poziomie, chociaż z samego rachunku użyteczności wynikałoby, że najkorzystniejszym wariantem jest ustalenie ceny wysokiej.

Strategię ustalenia ceny „Mixa” na poziomie średnim wybrał również dyrektor ekonomiczny laboratorium. Firma, w której pracuje, jest przedsiębiorstwem małym, nie mogącym pozwolić sobie na zbyt duże ryzyko wysokiej straty. Gdyby np. laboratorium to było częścią dużego, zasobnego w środki finansowe koncernu, mógłby on sobie na takie ryzyko pozwolić.

Zaprezentowane wyżej przykłady konkretnych procesów decyzyjnych ukazują, że procesy te mają pewne cechy wspólne, ale jednocześnie wiele cech różniących je i to w sposób zasadniczy. Do cech wspólnych należy to, że u początku każdego z nich leży sytuacja decyzyjna, tzn. problem, który musi być rozwiązany, a rozwiązanie to może przyjąć różne postacie. Ponadto w każdym z tych przypadków istniała konieczność zebrania informacji umożliwiających opisanie samego problemu, zaprojektowania rozwiązania i porównania między sobą różnych wariantów. Żaden z tych procesów nie był jednorazowym aktem wyboru, ale składał się z wielu decyzji odcinkowych, dotyczących różnych, ściśle ze sobą powiązanych, fragmentów sytuacji decyzyjnych. Na tym kończą się podobieństwa.