Category Rynek Finansowy

Oznacza to, że kierownicy powinni mieć dość wolnego czasu na refleksje, pracę koncepcyjną i pozyskiwanie nowych informacji bez natychmiastowego konkretnego przeznaczenia (m.in. poprzez lekturę). Z tego punktu widzenia dzień prezesa Sęka trudno uznać za wzorcowy. Na zastanowienie i refleksję mógł on bowiem poświęcić jedynie czas jazdy samochodem (co nie jest bezpieczne, gdy się samemu prowadzi) i kilkanaście minut przed wyjazdem z biura na sesję rady miejskiej. Wezwania do oszczędzania własnego czasu rzadko który menedżer wprowadza w życie. Presja bieżących zajęć jest zbyt silna. Na pracę koncepcyjną pozostaje więc czas wolny, weekendy, wakacje. Uzasadnia to stwierdzenie, że „zarządzanie jest nigdy nie kończącą się pracą” i z reguły odbija się niekorzystnie na życiu osobistym zarządzających.

Najważniejszą sprawą były umiejętności w dziedzinie marketingu. Ich „nosicielem” w „Automatyce” był inżynier Seńko. To, że Sęk zatrudniał go i współpracował z nim, mimo że go nie lubił, świadczy szczególnie korzystnie

Rozwój organizacji jest odrębnym przedmiotem wielu badań. Naukowcom udało się wyodrębnić i opisać wiele podstawowych prawidłowości. Jako główne wskaźniki rozwoju organizacji przyjmuje się najczęściej:

Wpływ związków zawodowych na kosztową inflację próbowano uzasadnić przez porównanie wzrostu płac ze wzrostem wydajności pracy. Wskazywano na istotne róż-nice w tempie wzrostu wydajności pracy w poszczególnych gałęziach przemysłu i rów-nocześnie bardzo zbliżone tempo wzrostu płac nominalnych w tych gałęziach. Skoro w jednych gałęziach nastąpił wzrost płac pod wpływem wzrostu wydajności pracy, to inne grupy zawodowe będą domagać się sprawiedliwego udziału w ogólnych efektach wzrostu wydajności pracy i dążyć do wyrównania proporcji płac miedzy różnymi gałę-ziami. Wynikiem tych społecznych żądań jest wzrost kosztów wytwarzania i cen.

Integracja zachodnioeuropejska od momentu swych narodzin była odpowiedzią nie tylko na „wyzwania amerykańskie” oraz zagrożenia globalne, ale stanowiła również odpowiedź na niebezpieczeństwa związane z ekspansją bloku radzieckiego dążącego do panowania nad światem.

W ciągu dwudziestukilku lat 12 krajów europejskich stworzyło jednolity rynek przy całkowitym zniesieniu wszelkich barier w przepływie kapitału, towarów i ludzi. Stworzyło to największy wśród rozwiniętych krajów świata rynek, obejmujący około 350 min konsumentów (podczas gdy USA obejmują tylko 250 min, zaś Japonia 125 min konsumentów), który dysponuje największym w świecie potencjałem eksportowym i największą zdolnością absorpcyjną importu .

W krótkim okresie, tzn. przy założeniu danego aparatu wytwórczego, handel zagraniczny wywiera istotny wpływ na kształtowanie się globalnego popytu Pg. Po uwzględnieniu salda bilansu handlowego, znane już nam równanie określające wielkość wytworzonego dochodu narodowego od strony czynników popytowych przybierze postać:

Z podanego równania wynika, że dodatnie saldo bilansu handlowego {Ex > Iin) może wpływać korzystnie na poziom dochodu narodowego w kraju. Nadwyżkę eksportu nad importem można bowiem traktować jako pewną formę inwestycji zagranicznych, która powiększa rezerwy dewizowe kraju. Wpływ salda bilansu handlowego na poziom popytu globalnego i poziom wytwarzanego dochodu narodowego ilustruje wykres przedstawiony na rysunku 14.1.

W strukturze aktywów banku centralnego USA (zwanego Systemem Rezerwy Federalnej) dominującą pozycję zajmują papiery wartościowe rządu, których udział w ogólnej sumie aktywów kształtuje się w granicach 75-80%. Zapasy w złocie szacowane są na około 5%, zaś pożyczki na rzecz innych instytucji depozytowych kształtują się w granicach 4—6% aktywów.

Socjalizm w wydaniu radzieckim oparty był na monopolu: władzy politycznej, ideologii marksistowsko-leninowskiej, własności państwowej, handlu zagranicznego, zaopatrzenia i skupu w stosunkach państwa z rolnictwem oraz na całkowitej kontroli polityki kadrowej przez partię komunistyczną w formie tzw. partyjnej nomenklatury stanowisk kierowniczych.

Narzędziem bezpośredniego zarządzania gospodarką narodową był plan centralny, za którego pośrednictwem dokonywano podziału zadań i środków w formie nakazów i przydziałów przekazywanych przez struktury hierarchiczne podporządkowane centrum jednostkom gospodarczym, zwanym tradycyjnie przedsiębiorstwami. By) to więc system monocentryczny z mechanizmem nakazowo-rozdzielczym.

Utrzymywanie stabilnego kursu walut w okresie wysokiej inflacji wpływa również niekorzystnie na skłonności do oszczędzania w dolarach. Stopa procentowa od de-pozytów waluty krajowej kształtuje się orientacyjnie w granicach stopy inflacji (a więc może osiągać nawet kilkadziesiąt procent miesięcznie), natomiast stopa oprocentowania depozytów w dewizach utrzymuje się w granicach wartości jednocyfrowej i jest zbliżona do wysokości oprocentowania depozytów w bankach zachodnich. Nagromadzone oszczędności na rachunkach dewizowych stale tacą na wartości, gdyż stopa procentowa tylko w niewielkim stopniu kompensuje straty wynikające z wysokiego wzrostu cen krajowych. Następuje więc wyraźne przesuwanie oszczędności dewizowych na rzecz oszczędności w walucie krajowej. Zmniejsza się w ten sposób zakres dolaryzacji życia gospodarczego i umacnia się pozycja waluty krajowej w stosunku do dolara.

Termin „integracja gospodarcza” pojawił się dopiero w 1948 r. w przemówieniach po-lityków i w dokumentach państwowych . Odtąd zajął on miejsce uprzednio używanych terminów, dotyczących ekonomicznej współpracy czy też unii celnych.

Pojęcia „integracja gospodarcza” nigdy nie zdefiniowano w sposób precyzyjny. Oznacza ono coś więcej niż współdziałanie różnych krajów w sferze stosunków gospo-darczych, ale mniej niż pełna ich unifikacja (ujednolicenie). Istota integracji polega na wzajemnym powiązaniu i współzależnościach między krajami z określonego obszaru geograficznego, które zawierają umowy dotyczące swobody przepływów wszystkich rodzajów pracy i kapitałów oraz produkcji przez istniejące między tymi krajami granice polityczne. Mówiąc inaczej, pełna integracja rynków zakłada odpowiedni stopień swobodnej ruchliwości tego wszystidego, co może być dostarczone na te rynki oraz niewystępowanie wzajemnej dyskryminacji.

Powstaje pytanie, jakie główne zagrożenia niesie ze sobą inflacja dla gospodarki naro-dowej i społeczeństwa?

Każdy przedsiębiorca wie, że inflacja powoduje duże zamieszanie w kalkulacji ko-sztów produkcji. Rodzi ona niepewność w przewidywaniu wzrostu realnych zysków, co wpływa destabilizująco na działalność gospodarczą i zniechęca do podejmowania ryzykownych inwestycji. Wzrost stopy inflacji powoduje nieuchronnie wzrost stopy oprocentowania wkładów terminowych, aby w ten sposób skompensować spadek siły nabywczej pieniądza. To z kolei prowadzi do wzrostu oprocentowania kredytów udzie-lanych na działalność inwestycyjną. Rosnąca stopa procentowa zmniejsza zaintereso-wanie kredytem inwestycyjnym, zwłaszcza kredytem długoterminowym, gdyż przed-siębiorcy nie mają pewności, czy wzrost cen na ich produkty będzie wystarczający, aby zarobić na znacznie droższy kredyt. Zainteresowanie przedsiębiorców przesuwa się wów-czas z kredytu inwestycyjnego na krótkookresowy kredyt obrotowy. Odbija się to nie-korzystnie na postępie innowacyjnym i wzroście produkcyjności pracy.

Zaciąganie kredytu w bankach ma tą istotną słabość, że zmniejsza możliwości kredytowe dla sektora prywatnego i może spowodować podniesienie stopy oprocentowania kredytu. Wpływa to niekorzystnie na rozmiary wydatków inwestycyjnych w sektorze prywatnym. Nazywa się to efektem wypierania. Nie należy jednak oczekiwać pełnego efektu wypierania ani w czasie ożywienia, ani w czasie recesji i dlatego deficyt budżetowy może być w pewnych jego granicach wykorzystywany jako element polityki nakręcania koniunktury. Kredyt zaciągany w bankach komercyjnych może okazać się niewystarczający do sfinansowania deficytu. Dlatego państwo chętnie zaciąga dług publiczny w drodze sprzedaży obligacji skarbowych.

Rozwój i efektywność gospodarki każdego kraju zależy w decydującym stopniu od spe-cjalizacji i zdobycia korzystnej pozycji w międzynarodowym podziale pracy.

Najwybitniejszy przedstawiciel ekonomii ldasycznej Dawid Ricardo (1772-1823) stworzył w 1817 r. teoretyczne podstawy do wyjaśnienia źródeł korzyści ekonomicznych, jakie przynosi handel zagraniczny i do dziś problem ten jest badany i dyskutowany w jego różnych aspektach. Wyszedł on z realistycznego założenia, że każdy kraj jest wyposażony w specyficzne czynniki produkcji i różną technologię, co powoduje znaczne różnice w produktywności mierzonej ilością wytwarzanych dóbr na jednostkę pracy.